But what have we done this time?

In de post van vorige week heb je kunnen lezen wat we allemaal niet hebben gedaan de laatste keer. En nu vraag je je misschien af: wat heb je dan wél gedaan? Je leest het in de post van vandaag!

Last week I told  you about all the things we didn’t do this time. Read this post if you want to know what we did this time.

Het strand – Zonnebrand, zoute zee en zand tussen je tenen. We zijn deze keer zo vaak naar het strand geweest! Het meest naar het strand in Kokrobite (een plek waar heel veel Westerlingen zich verzamelen om te luieren en te feesten) omdat dat eigenlijk best dichtbij ons huis is. Mister heeft eindelijk ontdekt hoe leuk zwemmen is, dus we hebben ons flink vermaakt. Daarnaast hebben we oude vrienden opgezocht en nieuwe vrienden gemaakt (dat gaat overigens heel snel hier).

Mister wil vanaf september beginnen met een nieuwe studie aan de universiteit. In Ghana heb je daarvoor forms nodig, daarop geef je aan wat je cijfers waren van je middelbare school examen. En de logica is dat je die forms moet kopen (ja, kopen) bij een bank. We wisten alleen niet zo goed bij wélke bank. Nadat we een paar banken in Kasoa (de dichtstbijzijnde stad) hadden geprobeerd kwamen we er via via achter dat we naar Winneba (waar de universiteit is) moesten. Nou geen probleem: Winneba heeft namelijk ook een strand!

Ik ga hier nog een uitgebreide post over schrijven, maar we zijn ook naar de Volta Region geweest en hebben daar de Meet Me There African Home Lodge bezocht. En ook dat was aan het strand. Het bijzondere was dat er tussen de lodge en het strand nog een soort meer lag. Om op het strand te komen moest je dus een stukje met de kano varen!

Familie bezoeken – Ghanezen hebben zóveel familieleden. Maar wat wil je ook als je zoveel broers en zussen hebt. En dus ook heel veel tantes, ooms, neven, nichten. We hebben er weer veel bezocht deze keer. De meeste kende ik wel, maar uit het niets komen er toch altijd nieuwe familieleden bij. We zijn bijvoorbeeld op bezoek geweest bij Misters grootouders. Om eerlijk te zijn weet ik nooit zo goed hoe ik me bij oudere mensen moet gedragen. Negen van de tien keer spreken ze namelijk geen Engels en ze zijn altijd behoorlijk onder de indruk van mijn aanwezigheid (door mijn witte huid uiteraard). Met een beetje handen- en voetenwerk en soms gewoon domweg lachen komen we er wel uit. Maar ik voel me altijd wel een beetje opgelaten.

Roadtrippen – De op één na laatste week hebben we de mensen op de compound even verlaten en zijn we gaan reizen. De reis begon in Accra (de hoofdstad) waarvan we met de bus naar Sefwi Asawinso in het westen van het land reden. Een rit van zo’n acht uur, maar ik heb er weinig van gemerkt. De bus rijdt namelijk alleen maar in de nacht dus ik heb heerlijk geslapen (Mister iets minder natuurlijk). In Sefwi Asawinso is eigenlijk helemaal niks te doen, maar er woont familie daar (waaronder Misters ouders) dus dat is altijd leuk om te bezoeken. Niet heel veel mensen spreken daar Engels, en dat zorgde er de eerste keer dat ik daar was voor heel veel misverstanden. Mister had namelijk niet verteld dat ze geen Engels spreken. Wist ik veel! Ik dacht toen dat ze me gewoon niet zo leuk vonden…

Na twee dagen zijn we richting het noorden gaan reizen (maar het échte noorden hebben we dus nooit gehaald). We hadden twee nachten geboekt in Nkoranza, in het PCC Hand in Hand. Absoluut een must visit als je in Ghana bent. Het is een project voor kinderen en jongvolwassenen met een verstandelijke beperking. In Ghana worden deze kinderen meestal verstoten omdat ze nog geloven dat ze behekst zijn (of omdat er gewoon geen goede conditie is om het kind te verzorgen) en soms komen ze dan bij Hand in Hand terecht. Ik had er veel goede verhalen over gehoord en ik wilde er echt heel graag heen. Om eerlijk te zijn was ik wel een beetje “zenuwachtig” omdat ik hier in Nederland niet zo vaak in aanraking kom met deze doelgroep en vaak ook niet zo goed weet wat ik moet doen (het spijt me als ik hiermee een gevoelige snaar raak bij sommige mensen, maar ik bedoel het goed) maar deze ervaring heeft dat 100% doen veranderen. Dit was echt prachtig. Tijdens ons verblijf hier zijn we er ook nog een dagje op uit getrokken. We hebben toen Boabeng Fiema Monkey Sanctuary bezocht, een apendorp. Mooiste dag van mijn leven natuurlijk. We waren de enige twee bezoekers op dat moment dus we konden alles aan de gids vragen. Ik heb gelijk maar even verteld dat als ie wou stoppen met z’n baan hij me moet bellen. Ik neem het met liefde van hem over. Wat een topbaan heb je als je elke dag in het regenwoud mag vertellen over apen en dat die apen dan ook bij je komen zitten. Na dit mooie avontuur reed onze gids ons nog door naar de Kintampo waterfalls. Drie watervallen met als hoogste de laatste waterval. Ook hier waren we maar de enige twee bezoekers dus we hebben heerlijk foto’s kunnen maken zonder dat andere mensen er op stonden haha.

Ik heb absoluut mijn droombaan gevonden!

Na twee nachten in Hand in Hand moesten we met pijn in ons hart de kinderen verlaten. Oh wat had ik hier graag langer willen blijven. Oh wat verrichten de oprichters en mensen die daar werken goed werk. Ik ga hier vast nog een keer over schrijven. En ik ga dit project ook vast nog een keer bezoeken.

Ons laatste verblijf stond in Banko. Waar we in een guesthouse sliepen van een Nederlandse vrouw. Zij woont daar met haar Ghanese vriend (of man?) en hun schattige zoontje. Je kunt via dit guesthouse ook vrijwilligerswerk doen in de buurt. We hebben hier eigenlijk vooral heel veel geluierd, gepraat en genoten. Het enige actieve wat we hebben gedaan is een bezoek aan een kentedorp. Kente is een bepaalde stof van een soort zijde en katoen. Het bestaat uit strepen gekleurde stof en elke kleur heeft zijn eigen betekenis. Ook elke print heeft zijn eigen betekenis. Tijdens de rondleiding vertelde de gids (sidenote: we kwamen een beetje ongelegen omdat het zondag was en precies dit weekend werd er een begrafenis gehouden omdat één van de wevers was overleden, alle wevers waren dus op de begrafenis en de gids werd rechtstreeks van de begrafenis gehaald om ons rond te leiden. Hij bood zelfs zijn excuses nog aan!) wat meer informatie over de kente stof. Daarna gingen we kijken op de plek waar ze de kente weven. We mochten zelfs nog zelf even een stukje weven. En ik kan je vertellen dat is best wel lastig. Maar de gids vond dat ik het erg goed deed. Mocht de apengids van hierboven me dus nooit bellen kan ik altijd nog kente gaan weven. Alleen kan dat dan weer niet op deze werkplaats want daar hebben ze verschillende redenen waarom een vrouw geen kente mag weven. Één ervan is dat ze geloven dat een vrouw na het weven van kente nooit meer zwanger kan worden (gelukkig geloof ik dat zelf niet dus voor mij is er niks aan de hand).

Heel veel andere dingen – Naast deze dingen hebben we ook nog een heleboel andere dingen gedaan. Zoals het bezoeken van de markt, vrienden van mijn vrijwilligerswerkproject bezoeken, naar het zwembad gaan. Als deze dingen zijn ook een gebeurtenis op zich maar als ik écht over alles ga schrijven kan ik beter een boek uit gaan geven. Een ritje van 25 minuten in een trotro (openbaar vervoer, een afgedankt bestelbusje uit Europa die ze hier ombouwen tot een busje waar ongeveer twintig mensen in passen) is al een heel avontuur!

En nu jij! Wat lijkt jou het allerleukst van alles wat ik de laatste keer heb gedaan? Of waar zou je meer over willen weten?

Liefs, Jennifer

Volg me ook op Instagram en Facebook!

This time we went a lot of times to the beach. Nearby our house (two hours is nearby) is a fishersvillage called Kokrobite with a very populair beach. When you go there you will see a lot of white people sunbathing, swimming, eating and partying. We also went to the beach in Winneba because Mister wanted to apply for University of Winneba. When they pick him he will be a universitystudent from September this year! And at last we went to the Volta Region and visit a really nice lodge overthere. There was also a long beach there.

And ofcourse we visited a lot of familymember. Ghanaians do have a lot of familymembers. I already met a lot of them, but every time I meet some new people. This time it was my turn to meet Misters grandparents. I am always a little bit nervous to meet older people, because normally they don’t speak English very well. And I don’t speak their language (Twi) very well so we use our hands to talk. And we laugh a lot, because everyone in every country knows how to smile. 

In my fourth week we went on a roadtrip. We started by taking the bus from Accra to Sefwi Asawinso. It is a eight hour trip but it was in the night so I slept the whole time. In Sefwi Asawinso we visited some familymember (what else?) and after that we continued our trip more to the north. We visited a place for disabled children and young adults who are not in the position to stay at home. And it is a fantastic place. The workers are doing an amazing job there. While we stayed there we always went to a village with monkies. Our guide took us to the rainforest and we talked about monkies (ofcourse). While talking some monkies came and ate the bananas we brought for them. It was an amazing experience so I told the guide that I will take his job when he wants to quitte it.

After that our driver took us to the Kintampo Waterfalls. Three waterfalls with one big one. We were lucky that we were the only visitors by that time.

Our last stop was in Bank where we stayed at a guesthouse of a Dutch woman. We also went to a place where they make Kente fabric. And we tried to make some ourselves. It was a really hard job!

Please tell me if you want to know more about everything!

Follow me on Instagram and Facebook